Pierwszy król Polski z saskiej dynastii Wettynów
syn elektora Saksonii Jana Jerzego III Wettyna i Anny Zofii Oldenburg
urodzony 12 maja 1670 w Dreźnie
zmarł 1 lutego 1733 w Warszawie
rządził Polską w latach 1697-1706, 1709-1733
w 1689 stracił pierwszy człon kciuka lewej ręki przez przeładowaną prochem flintę
1694 objął tron elektorski po zmarłym bracie Janie Jerzym IV
2 czerwca 1697 przeszedł na katolicyzm z luteranizmu , dalej jednak był zwierzchnikiem kościoła luterańskiego w Saksonii, który utrzymywał
za pomocą Tajnej Rady
w 1697 ogłoszony królem Polski przez mniejszość szlachty przekupionej przez Rosjan
ceremonie koronacji przeprowadzono wyciągając insygnia z wawelskiego skarbca przez wybitą w murze dziurę ( drzwi były zamknięte na 8 kluczy
z czego 6 mieli przeciwnicy Augusta II)
miał ponoć 365 nieślubnych dzieci, z czego do 9 się przyznał
abdykował po trwającej 2 lata wojnie domowej w Polsce,
na jego miejsce został wybrany Stanisław Leszczyński (stąd powiedzenie „Jedni do Sasa, drudzy do Lasa”)
w 1709 ponownie objął tron Polski z pomocą cara rosyjskiego Piotra I
przed śmiercią powiedział „Całe moje życie było jednym nieprzerwanym grzechem „
Autor: Kamil Przeniosło